سعید آقایی؛ 12 سال یک عمر است. عمری که گاه دو نسل در حدفاصل آن می آیند و می روند. سالهایی طولانی و بیش از یک دهه که انتظار کشیدن آن را کشدارتر و طولانی تر می کند. به ویژه اگر این انتظار در رشته ای رخ دهد که ما سالیان سال کرور کرور مدال صید کرده ایم و بر قله نشسته ایم. عجیب است و باورنکردنی اما تکواندو مردان بیش از یک دهه و دقیقا 12 است که در المپیک مدال نگرفته و با دستی خالی و سری افکنده بازگشته. نکته عجیب تر اینکه در این 12 سال رئیس یک نفر بوده که بیش از 2 دهه در این رشته حکومت کرده و عجیب تر از همه اینکه بابت این سریال ناکامی ها هیچگاه نه مواخذه شده، نه پاسخگو بوده و نه عقوبتی کشیده. برای پایان این دور تسلسل نیاز به یک اتفاق تازه و یک هوای تازه تر بود. اتفاقی که با حضور پرافتخارترین ستاره تاریخ ورزش در المپیک رخ داد و با حضور او تکواندو دچار دگردیسی شد. ستاره های نونوار و تازه از راه رسیده آمدند و چهره شدند.
کسب 4 سهمیه برای المپیک گام نخست بود اما با آغاز رقابتها در پاریس اتفاق بزرگ رخ داد.
در بخش مردان مهران برخورداری همان کاری را کرد که انتظارش را داشتیم و 12 سال در حسرت آن بودیم. ستاره ای که با کسب طلای گرنداسلم در سال 2023، برنز قهرمانی جهان، برنز بازی‌های آسیایی، یک مدال طلا و نقره گرندپری کارنامه ای لاغرتر از همه مدعیان در پاریس داشت اما گام به گام جلو آمد و رقبای بزرگ و دانه درشت و مدعی را یکی یکی کنار زد تا به فینال برسد و تکواندو مردان پس 12 سال رنگ مدال را ببیند. پسر خوش خنده اردوی تیم ملی اگرچه در فینال مقهور دکل تونسی شد و به نقره بسنده کرد تا با سری پایین در آغوش مجید افلاکی قرار بگیرد اما او امروز باید از ته دل قهقهه بزند چرا که مدالی را به تکواندو هدیه داده که 12 سال در حسرت آن بودیم. پس سرت را بالا بگیر پسر و از ته دل بخند!
