این دو فیلم، دو فضای متفاوت دارند، ” کیک محبوب من” درباره تنهایی آدم‌ها در سنین آغاز کهن‌سالی است با یک ریتم و روایت آرام و دلنشین و” دانه‌ی انجیر معابد” یک فیلم اجتماعی پر التهاب درباره فاصله نسل‌ها است که از کارگردانی قابل‌قبولی هم برخوردار است. نمونه‌ی این مضامین طی سال‌های گذشته در سینمای ایران ساخته شد. فقط نقطه اشتراک این دو فیلم، عبور از خط‌قرمزها آن‌هم ” در مقطع کنونی” است که هیجان جایزه جشنواره‌های جهانی – که معمولاً به دنبال موضوعاتی تنش برانگیز در داخل ایران هستند – و دانلودکردن و دیدن مشتاقانه را ایجاد کرده است! کارگردان محترم هر دو فیلم، از نمادهای حساس برانگیز و مخاطب‌پسند اغراق‌آمیز داخلی و خارجی، مثل شراب‌خواری، بی‌حجابی و یا طعنه سیاسی به حاکمیت مثل جریان مرگ مهسا امینی و برخی عقاید دینی استفاده کردند تا عامل جلب‌توجه بیشتر بشوند و بیشتر شبیه یک نوع لجاجت و یا عریان کردن واقعیت درونی زندگی برخی ایرانیان است والا در شرایط عادی، هر دو فیلم با همین مضمون و نبود برخی نماها و یا جمله‌های تحریک‌کننده مقطعی – که لطمه‌ای هم به روایت نمی‌زد – به‌راحتی در سالن سینما قابل‌نمایش بودند و البته با یقین معتقدم با استقبال گسترده مخاطب روبرو نمی‌شدند و خیلی زود از پرده نمایش برداشته می‌شدند.
هر دو فیلم، فیلم‌های خاص و متفاوت هستند و نکته مهم این است در شرایط امروز که رسانه‌های گسترده‌تری برای بیان دیدگاه‌ها و نظرهای مختلف و مخالف وجود دارد و به‌نوعی رقیب جدی سینما شده‌اند، دیگر سینما تنها گزینه تأثیرگذار نیست؛ بلکه بیشتر برای سرگرمی لحظه‌ای تماشاگر چه در قالب کمدی و چه در قالب اجتماعی سیاسی است. آن‌قدر تنوع تولید تصویری و یا روان‌تر بگویم تولید فیلم وجود دارد که در لحظه، تأثیر فیلم قبلی را خنثی می‌کند
در این میان تدبیر هوشمندانه مدیریتی در تولید فیلم مطلوب حائز اهمیت است نه برخورد حذفی، توقیف و تعطیلی و البته تعامل و گفتگو می‌تواند هنرمند سینماگر را پشتوانه ترویج آن تدابیر قرار دهد و صدالبته بازکردن راه‌های جدید فقهی متناسب با شرایط روز، و درک ذائقه تماشاگر و همچنین کاهش حساسیت‌های بی‌مورد و جلوگیری از تنش‌های خشونت‌آمیز که آسیبش چندبرابر تأثیرش خواهد بود، راهکار مناسبی برای آینده این جریان رونده و بدون توقف است.
سینمای آینده نگاه نوین و عزتمندانه‌ای می‌طلبد.
۵۷۵۷
