ایمان گودرزی؛ در حقیقت فیفادی برای فوتبال ما مدت‌هاست یوم‌الحسرت است و ما تنها تماشاگر بازی‌های دوستانه رقبا با تیم‌های بزرگ دنیا هستیم. از آخرین بازی که فوتبال ایران یک تیم بزرگ را در یک دیدار دوستانه ملاقات کرده، بیش از یک دهه می‌گذرد. بازی با برزیل که ماحصل توافق‌های پشت پرده بود و در آن مسائل فرامتنی بیشتر از فوتبال نقش داشتند. اما برای همین بازی بزرگ هم برزیل نپذیرفت که به ایران بیاید و در امارات ما را ملاقات کرد. برای حضور یک تیم بزرگ در ایران باید عقب‌تر برویم، قریب به سه دهه پیش. بازی با آلمان در استادیوم آزادی. طعنه‌آمیز اینکه این بازی نیز محصول مذاکرات و بده و بستان‌های فدراسیون وقت در رأی دادن به آلمان برای میزبانی جام جهانی بود و برای آلمانی‌ها در راستای مسئولیت اجتماعی و در قالب یک بازی خیریه برای جمع‌آوری کمک به زلزله‌زدگان بم انجام شد. در حقیقت اگر بخواهیم دقیق‌تر و موجزتر تاریخ را بجوییم و واکاوی کنیم در 4 دهه اخیر فوتبال ایران هیچگاه در یک بازی دوستانه یک حریف بزرگ را ملاقات نکرده و همین به تنهایی نشان‌دهنده ضعف دیپلماسی فوتبال ما و انزوای آن در مارکت جهانی است. ورای بحث اقتصادی و بدنه نحیف تجاری فوتبال ایران که هرگز ظرفیت پرداخت هزینه‌های یک بازی بزرگ را ندارد، عوامل جانبی نظیر سیاست و تحریم نیز مزید بر علت شده تا تقریباً هیچ تیمی حتی رقبای درجه 3 نیز تمایلی به بازی با ایران نداشته باشند.
در این میان دیپلماسی ضعیف فدراسیون فوتبال و عدم برخورداری از ارتباطات بین‌المللی نیز به این ماجرا دامن زده تا فوتبال ایران در فیفادی‌ها تنها تماشاگر بازی‌های جذاب رقبا باشد و حسرت بخورد. عمده بازی‌های دوستانه ایران در این سال‌ها در فیفادی‌ها به رقبای بی‌کیفیت و درجه سومی چون سوریه و ازبکستان و در خوشبینانه‌ترین حالت قطر محدود شده و ما در یک دور باطل و تکراری مجبوریم در هر فیفادی چنین حریفانی را تحمل کنیم. تیم‌هایی که هیچ آورده‌ای برای فوتبال ایران ندارند.
این بار اما وضعیت فاجعه‌بارتر است. تیم ملی ایران با تمامی ستاره‌هایش به جام کافا رفته تا با تیم‌های درجه 4 نظیر افغانستان و قرقیزستان بازی کند. کنایه‌آمیز اینکه این جام به اندازه‌ای بی‌کیفیت و خارج از رده بوده که حتی افغان‌ها نیز تیم دوم خود را به آن فرستاده‌اند در حالی که ما با تمامی ستاره‌های خود و لژیونرهای بزرگ به این تورنمنت رفته‌ایم.
بی‌تردید تنها مزیت و سود جام کافا برای رقباست که در تقابل با ستاره‌های لورکوزن، فاینورد، پورتو و… خود را آماده می‌کنند و حتی یک عکس یادگاری با آنها برای آلبوم شخصی‌شان می‌گیرند! در حقیقت تنها مأموریت ما در فیفادی‌ها آماده کردن رقباست!
حسرت و افسوس زمانی بیشتر می‌شود که بازی سایر رقبای آسیایی را مرور و برنامه سایر تیم‌ها را بررسی می‌کنیم. تیم ملی فوتبال ایران در حالی در مسابقات کافا با حضور کشورهای افغانستان و قرقیزستان به میدان می‌رود که رقیبان ایران در روزها و هفته‌های آتی برابر کشورهای غیر آسیایی و بعضاً برابر انگلیس، آرژانتین و کلمبیا به میدان می‌روند!
حتی عراق جنگ‌زده و درگیر با مشکلات و درگیری‌های داخلی نیز برای فیفادی برنامه بسیار بهتر و باکیفیت‌تری نسبت به ما دارد. دردآورتر اینکه با مرور بازی‌های دوستانه دیگر تیم‌های آسیایی می‌بینیم که تقریباً تمامی تیم‌ها برای ۶ ماه بعد خود نیز برنامه دارند و حریفان این تیم‌ها مشخص شده و ایران تنها تیمی است که هیچ برنامه‌ای برای بازی‌های دوستانه خود ندارد. با این بی‌برنامگی و البته قیاس حریفان ایران در بازی‌های دوستانه با رقبا، موفقیت در جام ملت‌ها برای فوتبال ایران یک سراب در دوردست خواهد بود.
استرالیا: انگلیس و آرژانتین
کره‌جنوبی: پرو و السالوادور
ژاپن: السالوادور، پرو، آلمان
قطر: جاماییکا، نیوزیلند، هاییتی (کونکاکاف)، هندوراس (کونکاکاف)، مکزیک (کونکاکاف)
عراق: کلمبیا
امارات: کانادا
257 251
