ایمان گودرزی؛ این روزها خبر از دلخوری وریا غفوری از مسئولین باشگاه استقلال به گوش می‌رسد. اگر استقلال قصد تمدید با این بازیکن را نداشته باشد کاپیتان دوست داشتنی آبی ها که فصل گذشته جام را بدون باخت بالای سر برد حالا به نظر می‌رسد با خدافظی اجباری با آبی پوشان روبرو است. به نظر می‌رسد فوتبال ایران قصد ترک رسم خدافظی تلخ بازیکنان بزرگ خودش را ندارد. به این بهانه چند خدافظی تلخ فوتبالیست های ایران را از فوتبال بررسی می‌کنیم.
علی کریمی
خداحافظی او تلخ بود. در فینال حذفی سال ۹۲ مقابل سپاهان، رسما از فوتبال خداحافظی کرد اما بعد از مدتی بازگشت اما دیگر دیر شده بود. کی روش او را به تیم ملی دعوت نکرد و سرانجام سال ۹۳ بدون اینکه در زمین بازی باشد، از فوتبال خداحافظی کرد. جادوگر در نامه خداحافظی اش نوشت: «اما از اینکه نتوانستم با پیراهن تیم محبوبم پرسپولیس فوتبال را ترک کنم اصلا ناراحت نیستم زیر این اتفاق عجیبی نیست! هرگز تن به بازی خداحافظی که متاسفانه در فوتبال ما نوعی حرکت تشریفاتی، تبلیغاتی و بعضا ریاکارانه است نخواهم داد. بسیاری از بزرگان فوتبال ما بی سروصدا خاموش شدند و به گورستان فراموشی رهسپار گردیدند.»
مهدی مهدوی کیا
صحنه ای به نام خداحافظی مهدوی کیا از بازی های ملی، در خاطر کسی نمانده است. بعد از تساوی مقابل کره جنوبی در آخرین بازی مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی و حذف تیم ملی، مهدی با اشک و گریه، از بازی های ملی کنار کشید. از خداحافظی او یک نامه به یادماندنی در ذهن مانده. در سال هایی که می گفتند مهدی ساق پایش را به خاطر هامبورگ در بازی های ملی حفظ می کرد، او پاسخی نداد تا اینکه در نامه خداحافظی اش نوشت: «کلام آخرم خطاب به افرادی است که بازیکنان ملی را وطن‌فروش خوانده‌اند. شما با ارائه کدام مدرک و با چه جراتی به خود اجازه می‌دهید در مورد بازیکنان ملی این گونه قضاوت کنید. توصیه می‌کنم، شب هنگام که سر بر بالین می‌گذارید، کمی به شرف و وجدان فکر کنید تا فردا روز قبل از بیان هر مطلبی این دو ارزش انسانی که در وجود هر انسانی باید پیدا شود، را مد نظر قرار داده و از این به بعد بازیکنان ملی را با القابی که شایسته آنهاست بخوانید.معتقدم مردم به خوبی بین ما وطن‌فروشان و شما وطن‌پرستان قضاوت خواهند کرد.» مهدوی کیا در سال ۹۲ هم پس از آن فینال معروف حذفی مقابل سپاهان و شکست پرسپولیس، با یک دنیا آه، از فوتبال برای همیشه خداحافظی کرد و به تلخی گفت: «رفتم تا هو نشوم.»
محمد پنجعلی
بی شک یکی از به یادمادنی ترین و البته شیرین بازی های خداحافظی زندگی اش را داشت؛ محمد پنجعلی را می گوئیم. او کاپیتان تیم ملی، پرسپولیس و تیم منتخب آسیا بود. پنجعلی در بازی معروف ایران و الجزایر در جام بین قاره ای در سال ۱۳۷۰، برای همیشه از بازی های ملی کنار کشید. آن بازی با درخشش ستاره هایی چون زرینچه، محرمی و نامجو برگزار شد و پنجعلی روی دست بازیکنان، به خانه برگشت تا مدتی هم برای پرسپولیس بازی کند.
علی دایی
خداحافظی او از بازی های ملی بسیار تلخ بود. دایی با ۱۴۹ بازی ملی و ۱۰۹ گل، باید برازنده تر از تیم ملی می رفت ولی جو ایام جام جهانی ۲۰۰۶ و اتفاقات پس از آن، باعث شد تا دایی با دلخوری از فوتبال ملی برود. آخرین بازی ملی دایی مقابل آنگولا بود و بعد از آن دیگر در بازی های ملی دیده نشد. در آن ایام به خاطر حضور دایی در ترکیب ثابت ایران، برایش جک ها می ساختند و دریغ از اینکه سال ها بعد همه می گویند کاش یکی مثل او بود. دایی بعد از جام جهانی و پس از انتخاب قلعه نویی به عنوان سرمربی تیم ملی، در لیست ۴۰ نفره او قرار نداشت و البته سرمربی وقت ایران بارها گفت به دایی هرگز بی احترامی نمی کند و باید به بهترین شکل از او تجلیل شود. دایی بعدها در مصاحبه ای گفت: «برای کدام بازیکن احترام قایل بودند و برای چه کسی بازی دوستانه گذاشتند که حالا برای من بگذارند؟!» هر چقدر خداحافظی دایی از بازی های ملی سخت بود، به شیرینی هر چه تمام از بازی های باشگاهی کنار کشید. دایی در بهار ۸۶ موفق شد در اتفاقی تاریخی، سایپا را به عنوان مربی بازیکن قهرمان لیگ برتر کند و پس از آن برای همیشه کفش ها را آویخت.
کریم باقری
وقتی بعد از بازی برگشت مقابل ایران در پلی آف جام جهانی ۲۰۰۲، کریم باقری از بازی های ملی خداحافظی کرد، همه هاج و واج مانده بودند که هافبک دفاعی ۲۷ ساله ایران چرا چنین تصمیمی گرفته؟ سال ها بعد علی دایی وقتی در مسیر جام جهانی ۲۰۱۰ سرمربی ایران شد، کریم باقری اعلام آمادگی کرد که به تیم ملی برگردد. او آمد و مدتی هم در کنار ایران بود و بالاخره در سال ۸۹ و در دیدار به یادماندنی ایران و برزیل، برای همیشه کفش ها را آویخت و از بازی های ملی رفت. اما داستان خداحافظی او در رده باشگاهی، بسیار پرچالش بود. در فصل ۸۹-۹۰ وقتی علی دایی در بازی داماش و پرسپولیس کریم را در ترکیب نگذاشت، او در رختکن از بازیکنان خداحافظی کرد و جدا از تیم به تهران بازگشت. کریم با مدیرعامل وقت پرسپولیس یعنی کاشانی گفته بود: «دیگر برای پرسپولیس بازی نمی کنم.» و روی حرفش هم ماند. آن روزها گذشت و حالا کریم باقری و علی دایی نزدیک ترین دوستان هم هستند.
فرهاد مجیدی
در یکی از شهریور سال ۹۰، او بدون آنکه کارلوس کی روش را در جریان بگذارد، از بازی های ملی خداحافظی کرد! این دومین خداحافظی فرهاد از بازی های ملی بود. ابتدا در شهریور ۸۹ در دوران مربیگری افشین قطبی خداحافظی اش را اعلام کرد و سپس در دوران مربیگری کی روش در سال ۹۰. مجیدی در نامه ای نوشت که دوست دارد جای خود را به جوان ها بدهد. فرهاد دو سال بعد هم در جریان بازی استقلال و مس کرمان، هنگام تعویض از زمین لباسش را در آورد و برای همیشه کفش هایش را آویخت و در نامه خداحافظی اش از همه تشکر کرد.
احمدرضا عابدزاده
بازی ایران و آلمان در جام جهانی ۹۸ آخرین بازی احمدرضا با پیراهن تیم ملی ایران بود. قبل از جام ملت ها ۲۰۰۰ تا دلتان بخواهید درباره چرایی بیرون ماندن او شایعه ساخته شد. از دعواها و درگیری ها بگیرید تا خط خوردنش توسط جلال طالبی. البته سرمربی وقت تیم ملی بعدها گفت: «همه دکترها گفته بودند احمدرضا مشکل دارد و نمی تواند بازی کند، با این حال آخرش تاکید می کند آقای طالبی هر چه شما بگوئید!» او حتی جملات دیگری هم گفت: «بعد از بازگشت از قطر به ایران برای یک بازی دوستانه، هم اتاقی عابدزاده به من گفت احمدرضا می خواهد خداحافظی کند اما نمی دانم چرا بعدها آن اتفاق ها افتاد.» هنوز خداحافظی احمدرضا از تیم ملی جنجالی است و خودش گهگاهی با حرف هایی که می زند، ابهام ها را بیشتر می کند. خداحافظی عابدزاده از رده باشگاهی هم کم جنجال نداشت. سال ۸۱ بعد از دعوای با علی پروین او را از پرسپولیس کنار گذاشتند و برای همیشه کفش ها را آویخت. احمدرضا جزو معدود بازیکنانی است که برایش بازی خداحافظی به یادمادندنی گرفتند. برای عابدزاده افتخار است که در بازی خداحافظی مقابل بایرن مونیخ به میدان رفت و در آغوش اولیور کان، به صورت رسمی خداحافظی کرد. این اتفاق سال ۸۴ افتاد.
علی پروین
علی پروین هم چیزی به اسم بازی خداحافظی یا تقدیر و تشکر یادش نمی آید. بازی خداحافظی او در رده باشگاهی، در ذهن کمتر کسی مانده. در سال ۶۶ در نیمه نهایی بازی های باشگاههای تهران، مقابل هما بازی کرد و گل هم زد. در بازی فینال که با شکست یک بر صفر پرسپولیس مقابل دارایی همراه شد، پروین بازی نکرد و پس از آن از بازی های باشگاهی کنار کشید. در رده ملی هم او به خاطر قانون ۲۷ ساله ها که باعث شد امثال حجازی هم کنار بکشند، از تیم ملی بیرون ماند. البته او قبل از اجرای این قانون از بازی های ملی خداحافظی کرد. آخرین بازی های او با پیراهن ملی در مقدماتی المپیک ۱۹۸۰ بود که در سنگاپور کاپیتان تیم ملی بود. با وجود صعود ایران به المپیک، مسئولان کشور بازی ها را تحریم کردند. پروین هم جزو بازیکنانی بود که در سکوت و به دور از زمین فوتبال، خداحافظی کرد.
جواد نکونام
جواد نکونام فروردین ۹۴ پس از گلزنی مقابل سوئد، از بازی های ملی کنار کشید. او در زمین خداحافظی نکرد بلکه پس از صرف شام در رستوران، خبر خداحافظی اش را رسما اعلام کرد. روز جمعه ۲۵ تیرماه ۹۵ هم نکونام به دور از زمین فوتبال و در بهشت الرضا(ع) در بین کودکان معلول و بی سرپرست، برای همیشه کفش ها را آویخت.
خداحافظی اجباری و احتمالی وریا غفوری از استقلال یاد آور این خداحافظی های تلخ بزرگان فوتبال ایران است که آنطور که شایسته و درخور اسم آنها بود مراسمی برگزار نشد و در شرایط تلخی کفش های خود را آویزان کردند. به نظر می‌رسد به جای اینکه این بی مهری ها از فوتبال ایران حذف شوند، هواداران باید خود را برای همیشه به این مدل جدایی های عادت دهند.
دو پیشسوت استقلال نظر خود را در مورد شایعات جدایی وریا غفوری با مناطق‌آزاد به اشترک گذاشتند:
علیرضا اکبرپور:شان وریا حفظ شود
وریا کاپیتان استقلال است و با تمام وجود برای تیم زحمت کشیده است. تیم را فصل قبل قهرمان کردند. همیشه باید از بازیکنانی که چندین سال برای تیم زحمت کشیده‌اند نهایت ادب و احترام حفظ شود. اگر باشگاه این بازیکن را نمی‌خواهد باید با احترام و در شان او همکاری را پایان دهند. اگر قصد ادامه بازی نداشت باید از او در کادر فنی استفاده کند اگر می‌خواهد به بازی کردن ادامه دهد باید با احترام با هم به همکاری پایان دهند.
افشین حاجی پور:وریا برود،استقلال رهبر بزرگی را از دست خواهد داد
بحث وریا با بقیه کاملا فرق دارد. وریا همچنان می‌تواند بازی کند و به تیم کمک کند.وریا دلگیر است به نظر می‌رسد مسائل دیگری جدایی این بازیکن از استقلال را رقم می‌زند. اگر وریا برود تیم رهبر بزرگی را از دست خواهد داد و قطعاً تا زمانی که بازیکنی مثل او در تیم ظهور کند استقلال ضربه بزرگی خواهد خورد.
بیشتر بخوانید:
254 251
