به گزارش خبرگزاری مناطق‌آزاد، جان فورد به عنوان یکی از بزرگ‌ترین کارگردانان تاریخ سینما در طول دوران طولانی کارش در این صنعت با بسیاری از برجسته‌ترین بازیگران هالیوود از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۶۰ همکاری کرد و فهرستی طولانی از فیلم‌های ماندگار و پرفروش را به یادگار گذاشت. بسیاری از این آثار از همکاری‌های او با جان وین نشأت می‌گرفت، اما نکته قابل توجه این است که این سبک کارگردانی فورد بود که او را به چهره‌ای افسانه‌ای در هالیوود تبدیل کرد و نه بازیگرانی که با آنها همکاری داشت.
به گزارش ایسنا، آثار فورد نمایانگر نسخه‌ای بسیار متمایز از آمریکا هستند و فیلم‌های او معمولا بر روی موضوعات و ژانرهای خاصی متمرکز بودند. فورد به خاطر ساخت وسترن‌هایی چون «دلیجان»، «جویندگان» و «مردی که لیبرتی والانس را به کشت»، شناخته شده است. جان فورد همچنین به خاطر خدمت در جنگ جهانی دوم و ساخت مستندها در طول جنگ و فیلم‌های درام جنگی پس از جنگ معروف بود. کارنامه او به قدری پربار است که او فیلم‌های زیادی فراتر از این ژانرها نیز کارگردانی کرد و طیف گسترده‌ای از سلایق سینمایی را جذب خود کرد. او دارای رکوردی در شاخه بهترین کارگردانی جوایز اسکار است که نه در جوایز اسکار ۲۰۲۵ شکسته می‌شود و نه قرار است به زودی به آن دست یابد.
جان فورد نخستین جایزه بهترین کارگردانی خود را در سال ۱۹۳۵ برای فیلم «خبرچین» دریافت کرد که همچنین برنده جوایز بهترین بازیگر، بهترین فیلمنامه اقتباسی و بهترین موسیقی شد. دومین جایزه او در سال ۱۹۴۰ برای «خوشه‌های خشم» بود که همچنین برنده جایزه بهترین بازیگر زن مکمل شد. سومین جایزه بهترین کارگردانی جان فورد در سال ۱۹۴۱ برای فیلم «چه سرسبز بود سبز من» ثبت شد که پنج جایزه آکادمی (بهترین کارگردان، بهترین فیلم، بهترین بازیگر مرد مکمل، بهترین طراحی تولید و بهترین فیلم‌برداری) را نیز دریافت کرد و نامزد پنج جایزه دیگر نیز شد. در سال ۱۹۵۲، چهارمین نامزدی او برای بهترین کارگردانی مربوط به فیلم «مرد آرام» بود، یکی از نه فیلمی که فورد با جان وین ساخته است. کارگردانان دیگر نامزد نیز سسیل بی. دمیل برای «بزرگ‌ترین نمایش روی زمین»، جان هیوستون برای «مولین روژ»، جوزف ال. منکیه‌ویچ برای «پنج انگشت» و فرد زینمان برای «نیمروز» بودند. در حالی که این کارگردانان بدون شک با فیلم‌های نامزد شده خود شانس زیادی داشتند، در نهایت، «مرد آرام» جان فورد برای چهارمین باز توانست جایزه بهترین کارگردانی راکسب کند و به رکوردی تاریخی دست یابد.
وایلر در سال ۱۹۵۹ برای فیلم «بن‌هور» سومین جایزه بهترین کارگردانی خود را دریافت کرد. پیش از آن، او همچنین برای «خانم مینی‌ور» در سال ۱۹۴۲ و «بهترین سال‌های زندگی ما» در سال ۱۹۴۶ برنده جوایز اسکار شده بود. کارنامه او از پیش تعداد زیادی از جوایز اسکار را به خود اختصاص داده بود، اما او بعدها این فرصت را پیدا کرد که با یک نامزدی در سال ۱۹۶۵ برای فیلم ترسناک روانشناسانه «جمع‌آورنده» به برابری با جان فورد نزدیک شود.
نامزدی چهارم بهترین کارگردانی وایلر در سال ۱۹۶۵ برای «گردآورنده» به او نزدیک‌ترش کرد، اما وایلر در نهایت به رابرت وایز برای فیلم «اشک‌ها و لبخندها» باخت.
در حالی که برابری وایلر با جان فورد برای بیشترین جوایز بهترین کارگردانی واقعاً قابل توجه بوده است، باختن به یکی از معروف‌ترین و محبوب‌ترین فیلم‌های تاریخ نشان می‌دهد که جایزه به شکلی عادلانه به رابرت وایز تعلق گرفته است. علاوه بر این، ویلیام وایلر رکورد بیشترین نامزدی را با ۱۲ بار در اختیار دارد که نشان می‌دهد بسیاری از آثار او در سطح مشابهی هستند.
رکورد جوایز بهترین کارگردانی جان فورد سال‌ها با شکسته شدن فاصله دارد. امروز نیز عرصه سینما خالی از کارگردانان بزرگ و فعال نیست، اما متأسفانه هیچ‌یک از آنها به شکستن رکورد بهترین کارگردانی جان فورد نزدیک نیستند. استیون اسپیلبرگ دو جایزه اسکار برای «فهرست شیندلر» و «نجات سرباز رایان» دریافت کرده است. آلفونسو کوارون دو جایزه اسکار کارگردانی برای «جاذبه» و «روما» دریافت کرده است. انگ لی دو جایزه اسکار برای «کوهستان بروکبک» و «زندگی پای» در کارنامه دارد و کلینت ایستوود دو جایزه اسکار برای «نابخشوده» و «عزیر میلیون دلاری» دریافت کرده است. الخاندرو گونزالز ایناریتو نیز دو جایزه اسکار کارگردانی برای «بردمن» و «بازگشته» کسب کرده است. هر یک از این کارگردانان باید دو جایزه دیگر بهترین کارگردانی کسب کنند تا با جان فورد برابری کنند، چه برسد به سه جایزه‌ای که برای تبدیل شدن به رکورددار جدید نیاز دارند. این بدان معناست که هر کارگردانی که امیدوار است رکورد فورد را بشکند، باید حداقل سه فیلم دیگر بسازد تا در نهایت نامزد جوایز اسکار شود، که ممکن است سال‌ها به طول بینجامد، اگر این کار حتی شدنی باشد.
۲۴۴۲۴۵
