اگر به تنوع محصولاتی که به صورت آنلاین فروخته می‌شوند فکر کنید می‌بینید اینکه یک قلم کالا چنین سهمی داشته باشد یعنی با چه عدد بزرگی طرف هستیم.
اما برای اینکه بفهمیم سهم فروش آنلاین در حوزه پوشاک واقعا بالاست یک شاخص دیگر هم وجود دارد اینکه نسبت خرید آنلاین به خرید حضوری چهار به ۹۶ است. یعنی در حالی که مردم ۹۶درصد کل خریدهایشان را حضوری یا با روش‌های دیگر انجام می‌دهند و فقط ۴ درصد خریدهایشان را به شکل آنلاین راه می‌اندازند پوشاک سهم ۶ درصدی از بازار فروش آنلاین دارد.
جالب اینکه پوشاک کالایی است که شاید بیشتر از بسیاری کالاها نیاز به حضور فیزیکی و امتحان کردن قبل از خرید داشته باشد. پس چرا میل به خرید پوشاک به شکل آنلاین بیشتر از اغلب کالاهاست؟ شاید مهم‌ترین جواب این باشد که با ممنوعیت واردات پوشاک خارجی حالا لباس‌های قاچاق در فضای آنلاین‌شاپ‌ها که نظارتی روی کارشان نیست فروخته می‌شوند و کسانی که مایل به خرید لباس‌های خارجی هستند نیازشان را از آنلاین‌شاپ‌ها تامین می‌کنند.
اینطور که مجید افتخاری، عضو هیات مدیره اتحادیه تولیدکنندگان پوشاک می‌گوید سهم پوشاک قاچاق از کل بازار پوشاک ایران ۶۳درصد است. برای روشن‌تر شدن سهم بزرگ ته لنجی‌ها و کالاهای مسافری از این بازار بد نیست بدانید که آخرین آمارها می‌گویند وقتی دلار ۳۰هزار تومان بود، حجم پول در گردش در بازار پوشاک ایران ۸میلیارد دلار برآورد می‌شد و ۶۳درصد این رقم می‌شود چیزی در حدود پنج و نیم میلیارد دلار، این سهم بزرگ پوشاک قاچاق در بازار است.
چهار بازنده بزرگ این وضعیت بغرنج را اینگونه می‌توان برشمرد؛ اول تولیدکنندگان داخلی که ممنوعیت عرضه پوشاک خارجی به نام حمایت از آنها اجرا شده اما در عمل محصولات داخلی باید با برندهای خارجی رقابت کنند که مراحل سخت تامین مواد اولی و تولید و توزیع قانونی را طی نکرده‌اند ، مالیات و عوارض نداده‌اند و ضوابط خاص طراحی لباس را هم طی نکرده‌اند.
دومین ضررکننده فروشگاه‌های آنلاین رسمی هستند که نظارت زیادی روی کارشان وجود دارد عملا از این چرخه بزرگ بیرون مانده‌اند. آنها نمی‌توانند با آنلاین‌شاپ‌ها رقابت کنند چون صاحبان آنلاین‌شاپ‌ها برای فروش محصولات قاچاق با هیچ مانعی روبه‌رو نیستند اما فروشگاه‌های رسمی که تحت نظارت‌های سنگین عدم فروش لباس‌های خارجی فعالیت می‌کنند حتی توانایی نزدیک شدن به این بازار را هم ندارند.
برسیم به ضرردیده سوم: مشتریان هم مجبورند جنسی را خریداری کنند که هیچ تضمینی برای اصالت کالا ندارند و در صورت بروز مشکل، دسترسی به فروشنده سخت است. امکان بازگشت دادن جنس خریداری شده وجود ندارد. قیمت خرید اجناس هم گرچه با قیمت اعلامی در وب‌سایت خارجی یکی است اما در نرخ تبدیل ارز عملا سود هنگفتی نصیب واسطه‌ها می‌شود.
برای نمونه برای خرید یک لباس از ترکیه حداکثر نرخ لیر در بازار آزاد ۲۲۰۰ تومان است اما نرخ تبدیل خیلی از آنلاین‌شاپ‌ها بین ۲۵۰۰ تا ۲۶۰۰ تومان برای هر لیر است. و بالاخره دولت هم به دلیل عدم پرداخت عوارض و مالیات ناشی از خرید و فروش پوشاک خارجی عملا بازنده است.
